Zeer geslaagde fietsvakantie Dolomieten

Woensdagmorgen 12 juni vertrokken 25 leden van de WielerGroepLaren naar de Dolomieten. Om daar drie dagen te fietsen in de prachtige, maar steile beklimmingen rond het Sella gebergte. De deelnemers kunnen terugkijken op een zeer geslaagde week, zonder pech of ongelukken.

Voor de achtste keer in het bestaan van de WGL werd er een buitenlandse reis georganiseerd. De belangstelling hiervoor neemt nog steeds toe. (oorspronkelijk waren er 29 opgaves, maar door blessures en omstandigheden moesten er 4 afvallen) Door met de eigen groep te gaan, is alles op maat geregeld.

Dus vertrokken er op woensdagmorgen 12 juni 3 busjes en 4 auto’s om 03.30 vanaf Laren richting Arabba in de Dolomieten. Een voorspoedige reis bracht iedereen rond half vier bij hotel Malita. De kamers werden verdeeld, en de fietsen in de speciale fietskelder geplaatst. Helaas was het koud, en regende het een beetje. Geen belemmering voor een tiental leden om toch de Passo di Campolongo (1875 m.) te beklimmen. Even de benen los was na een lange dag in de auto wel prettig. Wel alle kleren nat!

Voor de donderdag stond de Sella Ronde op het programma. Vier beklimmingen, waarvan twee tot boven de 2200 meter. Het had die nacht gesneeuwd, het was koud, maar wel droog. Het werd een prachtige dag, met zon en verse sneeuw in de berm van de Passo Gardena (2121 m.). Voor het eerst had de organisatie gekozen voor vertrek in verschillende groepen. In de eerste plaats voor de veiligheid in het verkeer. In de tweede plaats om de wachttijd boven op de koude top, voor de snelle klimmers niet te lang te maken. De derde beklimming was de Passo di Sella (2244 m.) Prachtig uitzicht op de skigebieden richting de Gardena. De groep ging zich splitsen. Eerst vertrok de groep richting Canazei, helemaal afdalen dus. Een klein groepje bleef achter om daarna alleen nog de Passo Pordoi (2239 m.) te doen. Totaal rond de 1750 hoogtemeters.

Eenmaal gedoucht bij het hotel, was er een lekker zonnetje en konden we met z’n allen op het terras zitten.

Tweede dag, de zwaarste dag, ging richting de Giau (2236 m.). De route werd donderdagavond nog aangepast vanwege een wegafzetting. Er was een lange en een korte route. De lange via de Giau, de korte via de Passo Valparola. De eerste beklimming was voor iedereen, met 3 vertrektijden met een kwartier verschil. Maar toen iedereen boven was op de Passo Falzarego (2105 m.), begon het te miezeren. De groep voor de lange route vertrok al snel richting de Giau. Een pittige, ietwat onregelmatige klim, met boven op de top veel mist en kou! Vanuit de volgwagen snel iets eten, jasje aan en afdalen. Extra diep vanwege de wegafzetting, tot bij Selva di Cadore. Daarna een pittige klim om weer op de weg naar de Valparona te komen en terug naar het hotel te rijden.

De 8 renners, die de korte route reden (50 km) hadden ook een zware dag. Waar de andere groep vertrok met miezerende omstandigheden, kregen een fikse regenbui over zich heen. Eerst bij de beklimming van de Passo Valparola (2192 m.), maar daarna ook bij de afdaling van 14 km naar La Ila. Verkleumd kwam iedereen beneden, maar gelukkig zonder ongelukken! Ietwat opgewarmd een lichte klim naar Corvara, gevolgd door een pittige klim naar de Passo di Campolongo. Afdalen naar het hotel, waar ze een uurtje eerder aankwamen dan de andere groep.

De laatste dag, een ronde met drie pittige beklimmingen. Bij het vertrek was het flink mistig richting de Pordoi. Een aantal had al aangegeven niet de hele ronde te doen, maar weer af te dalen naar Arabba. Ook boven op de Pordoi was het mistig. Binnen een tijdsbestek van 10 minuten was iedereen boven. Een keuze werd gemaakt, en de groep voor de hele ronde kon al snel vertrekken. Binnen een halve kilometer reden ze de mist uit, en konden ze met volop zicht afdalen naar Canazei. Passo Fedaia (2056 m.) was het doel, 10 km en ruim 600 hoogtemeters. Boven aan het stuwmeer scheen het zonnetje en konden vanuit de volgwagen de bananen, cola en broodjes uitgedeeld worden. De afdaling was bijzonder. Het eerste stuk heel steil en veel haarspeldbochten, daarna een lang recht stuk. Topsnelheid van 88,7 km per uur werd geklokt.

De laatste klim richting de hoofdweg naar het hotel was te doen. Uiteindelijk was iedereen terug met 1885 hoogtemeter op de teller.

Hotel Malita was een prima plek, met mooie kamers, prima ontbijt en overheerlijke warme maaltijden. De organisatie kan dan ook terugzien op een geslaagde reis. Over twee jaar weer!!

(Tekst en foto's Larense Wielergroep)